Муаллиф: Рандй Алcорн
Менинг севимли рафиқам Ненси саратон касаллигига қарши курашган тўрт йилдан ортиқ йил давомида кўплаб яхши хабарлар ва кўплаб ёмон хабарлар бўлди. Биз унинг учта операцияси, учта радиатсия муолажаси ва учта кимётерапия муолажалари орқали ҳис-туйғуларга эга бўлдик.
Шифокор саратон аллақачон тўртинчи босқичда эканлигини ва ўпкга тарқалиб кетганини айтган кунни аниқ эслайман. Ўша кечаси биз бирга ибодатқилдик, кейин
мен пастга тушиб, диван ёнида тиз чўкиб, юзимни қўлларим билан ёпдим ва йиғлаб юбордим. Мен юрагимни Худога тўкдим, Унга аралашишини илтимос қилдим. Мен 1 Бутрус 5:7 да бизга айтилган: «Барча ташвишингизни Худога топширинглар, чунки У ҳамиша сизларга ғамхўрлик қилади» қилдим.
Бирдан ёнимда кимнингдир борлигини ҳис қилдим. Мен кўзларимни очдим ва қўлларим ёнида бизнинг тилла рангли ретривер Меггининг олд қўлларини кўрдим. У менга меҳр-муҳаббат билан қаради, кўз ёшларимни ялаб олди, сўнг у илгари ҳеч қачон чиқармаган ва ундан кейин ҳам ҳеч қачон чиқмаган баланд ва ғамгин овозни чиқарди. Мен буни фақат нола деб таърифлашим мумкин. Бу мени қўрқитди.
Мен дарҳол Римликларга 8-бобни эсладим, унда биз нола қиламиз, бутун мавжудот
нола қилади ва Худонинг Руҳи биз учун сўз билан ифодалаб бўлмайдиган нолалар билан шафоат қилади. Мен тушундимки, биз учаламиз бирга севган Ненси учун нола қиляпмиз — Худойимиз, мен ва итимиз. Кейин яна ҳам қаттиқ йиғладим, бу сафар иккала ҳамроҳимдан ҳам катта тасалли топдим.
Харқандай тасалли берувчи Худо
Бир йил ўтгач, Ненси охирги нафасини олганида мен у эрда эдим. Мен жуда қатиқ қайғуда эдим, лекин шу билан бирга унинг турмуш ўртоғи бўлиш ва ўлим бизни ажратмагунча унинг ёнида бўлиш шарафли эди. У Жаннатга кўчиб ўтганидан бери икки йилдан кўпроқ вақт давомида унинг йўқлиги сезилиб қолди. Мен унинг итлар ва футбол ҳақидаги тез-тез менга юборган хабарларини, Чарлз Спержен, Ж.И.Пакер ва бошқаларнинг ажойиб иқтибосларини соғиндим. Мен унинг овози ва ҳар доим баланд ва юқумли кулгисини соғиндим.
Қайғу оғир эди. Аммо Худо менинг ҳаётимда иноят ишини қилди ва менга усиз олдинга боришимга имкон берадиган тасалли берди. (Исонинг ҳузурида у билан яна бўладиган кунни интиқлик билан кутиш жуда кўп ёрдам беради!) Забур 16:8 да Довуд шундай дейди: «Мен доим Эгамга кўз тикаман, У ўнг томонимда бўлгани учун Мени ҳеч нарса қўзғата олмас». Худони ўзингиздан олдинга қўйиш— Унинг борлигини ва доимий ёрдамини тан олишдир.
Бола велосипеддан йиқилиб тушганда, отасининг: «Азизим, мана нима учун шундай бўлди— сиз юрган тезликни ва велосипеднинг оғирлигини ҳисобга олсак, у кескин бурилишни амалга ошираолмаган бўлар эди.» Йўқ. Бола фақат тасаллини хоҳлайди. Бизга тушунтиришлар керак эмас, уларнинг аксариятини барибир тушунмаймиз.
Бизга «Тушкунликка тушганларга тасалли берувчи Худо» керак (2 Коринфликларга 7:6). Миллионлаб одамлар, шу жумладан мен ҳам, у энг қоронғу соатларида уларга тасалли берганини тасдиқлайди. «... Мени қўллаб, тасалли бергансан, эй Эгам» (Забур 86:17).
Жони Эрексон Тада ва Стив Эстес «Худо йиғлаганда»китобида ёзадилар:
Худо ота сифатида шунчаки маслаҳат бермайди. Ўзини беради. У қайғу чекаётган бева аёлнинг эри бўлади (Ишаё 54:5). У бепушт аёлга тасалли берувчи бўлади (Ишаё 54:1). У етимларга ота бўлади (Забур 10:14). У ёлғиз одамнинг куёви бўлади (Ишаё 62:5). У касалларни даволовчи (Чиқиш 15:26). У ғамгин ва мазлумларга ажойиб маслаҳатчидир (Ишаё 9:6).
Павлус шундай дейди: «ҳар турли тасаллининг манбаи бўлган Худо... Ҳар хил азоб— уқубатларга учраганимизда, Худо бизга тасалли беради. Шундай экан, биз ҳам азоб чекаётган инсонга тасалли бера оламиз. Худо бизга берган тасалли билан уни овунтира оламиз» (2 Коринфликларга 1:3-4). Кўпинча биз қайғурсак, биз тасалли бериш ҳақида эмас, балки фақат олиш ҳақида ўйлаймиз. Шундай қайғули пайтлар бўлади, эҳтиёжларимизни қондириш бизнинг ягона эътиборимизга айланади. Аммо Худо бизга тасалли берганида, биз ҳам худди шу тасаллини бошқаларга тасалли
бериш учун ишлатишимиз мумкин.
У бизга Муқаддас Руҳининг хизмати орқали Ўзининг тасаллисини тўғридан-тўғри ёғдирар экан, Худо бизга тасалли бериш учун бошқа одамлардан фойдаланишни ҳам яхши кўради. Мен буни дўстларим ва оила аъзоларим орқали бошдан кечирдим. Худонинг оиласида тасалли бериш ҳам, олиш ҳам катта қувонч келтиради. Унинг идиши бўлиш-бу қониқиш ва тасалли манбаи.
Исонинг дўстлиги
Исо айтади: «Мен сизларни энди қул деб атамайман... Сизларни дўстларим дейман» (Юҳанно 15:15). Бу ажойиб ҳақиқат мен учун чуқур кундалик тасалли бўлди. Мен Исони ўсмирлигимда учратганимдан бери, мен У билан дўстлашдим; лекин менинг иккинчи энг яхши дўстим Ненси энди ёнимда бўлмаганида, бу менга жуда таъсир қилди. Бошқа дўстлик ёрдам берган бўлса-да, мен учун Исо билан дўстлигимдан бошқа ҳеч нарса муҳим эмас эди. У ҳали ҳам шуни англатади. Ҳар куни.
Мен ҳеч қачон Унга ҳозиргидек яқинроқ ҳис қилмаганман. Мен ўзимга айтаманки, Ненси ҳозир унинг энг яхши дўсти ва менинг дўстим билан яшайди. Ва мен ҳар куни ёнимда Унинг борлигини ҳис қиламан ва сезаман. Унинг ўлимидан кейин ҳеч биримиз энг яхши дўстимизни ёўқотмадик. У ҳали ҳам икковимиз билан, гарчи биз ҳали учрашмаган бўлсак ҳам.
Исо ҳақиқатан ҳам бизнинг дўстимиз ва бўлишни хоҳлаши кўплаб масиҳийлар учун инқилобий тушунчадир. Албатта, биз ҳеч қачон Худонинг қули эканлигимизни инкор этмаслигимиз ёки камситмаслигимиз керак ва бунинг ўзи олий чақирувдир. Лекин биз бир вақтнинг ўзида биз Унинг болалари ва дўстлари эканлигимизнинг ажойиб ҳақиқатини тасдиқлашимиз керак. Худо Ўз қулларини севиши мумкин ва севади, лекин У, албатта, Ўз фарзандларини ва дўстларини бутун қалби билан севади. Ва У биз учун энг яхшисини қилишни ният қилади, гарчи бу энг яхшиси биз танлаганимиздан бошқача шаклда бўлса ҳам.
Дуайт Л. Муди шундай деди: «Менда кўп йиллар давомида амал қилган қоидам бор: Раббий Исо Масиҳга шахсий дўст сифатида муносабатда бўлиш. Унинг таълимоти шунчаки таълимот эмас, бизда бор бўлган, бу Унинг Ўзи».
Биз қайғурганда, қайғунинг ўзи бизнинг ҳамроҳимиз эканлигини кўрамиз; лекин бизнинг энг катта ҳамроҳимиз ва энг яқин дўстимиз Исодир. У айтди: «Сизларни ташлаб кетмайман, сизларни тарк этмайман» (Ибронийларга 13:5). Исо бизнинг ўқитувчимиз ва энг яхши дўстимиз, шунингдек, Нажоткоримиз ва Раббимиздир. У билан бўлган муносабатимиз — гаплашиш ва Уни тинглаш У билан вақт ўтказганимиз сари ривожланади. Освалд Чамберс ёзганидек: «Ер юзидаги энг яқин дўст Исо Масиҳ билан солиштирганда фақат соядир».
Биз Унинг Юзини Кўрамиз
Азоб ва йиғлаш ҳақиқий ва чуқурдир, лекин Худонинг болалари учун улар вақтинчаликдир. Бир кун қайғу тугайди. Абадий. Абадий қувонч аллақачон йўлда. Бизнинг абадий дўстимиз Исо: «уларнинг кўзларидан ҳар бир ёшни артиб ташлайди ва бошқа ўлим бўлмайди; ҳеч қандай қайғу, йиғлаш, оғриқ бўлмайди» (Ваҳий 21:4). Бу қон билан сотиб олинган Исонинг ваъдасидир.
Шу билан бирга, юрагимиз оғриганида, келинг, энг катта тасалли ва тинчлик манбамиз бўлган Исога мурожаат қилайлик. «Кулфатда қолганимда шу менга тасалли беради, Сенинг ваъданг менинг ҳаётимни сақлайди» (Забур 119:50).
Rendi Alsorn tomonidan
Mening aziz rafiqam Nensi saraton kasalligi bilan kurashgan to'rt yildan ortiq vaqt davomida ko'plab yaxshi va yomon yangiliklarga ega bo'ldi. Uchta operatsiya, uchta nurlanish va uchta kimyoterapiya muolajalari orqali biz o'z his-tuyg'ularimizni boshdan kechirdik.
Shifokor menga saraton allaqachon to'rtinchi bosqichda ekanligini va uning o'pkasiga tarqalganini aytgan kunni aniq eslayman. O'sha kecha biz birga ibodat qildik, keyin men pastga tushib, divan yonida tiz cho'kdim, yuzimni qo'llarimga qo'yib yig'ladim. Men yuragimni Xudoga to'kib so'radim, Undan aralashishini so'radim. Men 1 Butrus 5:7 da aytilganidek qildim: "Barcha tashvishlaringizni Unga tashlang, chunki U sizlarga g'amxo'rlik qiladi".
To'satdan yonimda kimdir borligini his qildim. Ko'zlarimni ochdim va qo'llarim yonida oltin retriverimiz Maggie ning old panjalarini ko'rdim. U menga mehr bilan qaradi, ko'z yoshlarimni yaladi va keyin u ilgari hech qachon chiqarmagan va bundan keyin ham chiqarmagan baland, motamli ovoz chiqardi. Men buni faqat nola deb ta'riflay olaman. Bu meni qo'rqitdi.
Men darhol Rimliklarga 8-bobni esladim, unda biz nola qilamiz, butun mavjudot nola qiladi va Xudoning Ruhi biz uchun so'z bilan ifodalab bo'lmaydigan nolalar bilan shafoat qiladi. Men uchalamiz sevgan Nensi — Xudoyimiz, men va itimiz uchun birga nola qilayotganimizni angladim. Keyin yana yig'ladim, bu safar ikkala hamrohimdan katta tasalli oldim.
Xudo barchaga tasalli beradi
Bir yil o'tgach, Nensi oxirgi nafasini olganida men u yerda edim. Men juda xafa bo'ldim, lekin shu bilan birga, uning eri bo'lish va o'lim bizni ajratmaguncha uning yonida bo'lish sharaf edi. U jannatga o'tganidan beri, uning yo'qligi ikki yildan ortiq vaqt davomida sezilib kelmoqda. Men uning itlar va futbol haqidagi tez-tez xabarlarini, Charlz Spurgeon, J. I. Packer va boshqalarning ajoyib iqtiboslarini sog'inaman. Men uning ovozini va har doim baland va yuqumli kulgisini sog'inaman.
Qayg'u juda kuchli edi. Lekin Xudo mening hayotimda inoyat ishini qildi va menga usiz oldinga siljishimga imkon beradigan tasalli berdi. (U yana Iso bilan bo'ladigan kunni intiqlik bilan kutish juda ko'p yordam beradi!) Zabur 17:8 da Dovud shunday deydi: "Men har doim Rabbimga qarayman; chunki U mening o'ng tomonimda, men hech qachon siljimayman". Xudoni o'zingizdan ustun qo'yish, uning borligini va doimiy yordamini tan olishni anglatadi.
Bola velosipedidan yiqilganda, otasi: “Asalim, shuning uchun ham shunday bo‘ldi — sen ketayotgan tezlik va velosipedning og‘irligi uni keskin burilishga olib kelgan bo‘lardi”, deydi. Yo‘q. Bola shunchaki tasalli istaydi. Bizga tushuntirishlar kerak emas, ularning aksariyatini baribir tushunmaymiz.
Bizga “ezilganlarni yupatgan Xudo” kerak (2 Korinfliklarga 7:6). Millionlab odamlar, jumladan, men ham, U ularni eng og‘ir damlarida yupatganiga guvohlik berishlari mumkin. “... Sen meni qo‘llab-quvvatlading va yupatding, ey Rabbim” (Zabur 86:17).
Joni Erickson Tada va Steve Estes o'zlarining "Xudo yig'laganda" kitobida shunday yozadilar:
Xudo shunchaki ota sifatida maslahat bermaydi. U o'zini beradi. U qayg'u chekayotgan beva ayolga er bo'ladi (Ishayo 54:5). U bepusht ayolga yupatuvchi bo'ladi (Ishayo 54:1). U yetimlarga ota bo'ladi (Zabur 10:14). U yolg'izlarga er bo'ladi (Ishayo 62:5). U kasallarni davolaydi (Chiqish 15:26). U azob chekayotganlar va ezilganlar uchun ajoyib maslahatchi (Ishayo 9:6).
Pavlus shunday deydi: "Har qanday tasalli beruvchi Xudo... bizni barcha qiyinchiliklarimizda yupatadi, toki biz har qanday qiyinchilikda bo'lganlarni Xudo bizga tasalli berganidek tasalli bera olamiz" (2 Korinfliklarga 1:3-4). Ko'pincha qayg'u chekkanimizda, biz faqat tasalli olish haqida o'ylaymiz, uni berish haqida emas. Ba'zida bizning yagona tashvishimiz ehtiyojlarimizni qondirishdir. Lekin Xudo bizni tasalli berganida, biz o'sha tasallidan boshqalarni yupatish uchun foydalanishimiz mumkin. Xudo bizga Muqaddas Ruh xizmati orqali to'g'ridan-to'g'ri tasalli bergani kabi, bizni yupatish uchun boshqa odamlardan foydalanishni ham yaxshi ko'radi. Men buni do'stlarim va oilam orqali boshdan kechirdim. Xudoning oilasida tasalli berishda ham, olishda ham katta quvonch bor. Uning idishi bo'lish qoniqish va tasalli manbaidir.
Iso Masihning Do'stligi
Iso Masih shunday degan: “Men endi sizlarni qul deb atamayman... sizlar mening do'stlarimsiz” (Yuhanno 15:15). Bu ajoyib haqiqat men uchun chuqur, kundalik tasalli bo'ldi. O'smirligimda Iso Masih bilan uchrashganimdan beri men U bilan do'st bo'lib kelganman; lekin ikkinchi eng yaqin do'stim Nensi endi yonimda bo'lmaganida, bu menga qattiq ta'sir qildi. Boshqa do'stliklar yordam bergan bo'lsa-da, Iso Masih bilan do'stligimdan muhimroq narsa yo'q edi. U hali ham shunday deyapti. Har kuni.
Men hech qachon Unga hozirgidek yaqinroq his qilmaganman. O'zimga Nensi endi eng yaqin do'sti va mening do'stim bilan yashayotganini aytaman. Va men har kuni Uning borligini his qilaman va his qilaman. Uning o'limidan beri ikkalamiz ham eng yaqin do'stimizni yo'qotmadik. U hali ham ikkalamiz bilan, garchi biz hech qachon uchrashmagan bo'lsak ham.
Iso chinakam bizning do'stimiz va bo'lishni xohlashimiz ko'plab masihiylar uchun inqilobiy tushunchadir. Albatta, biz hech qachon Xudoning xizmatkorlari sifatidagi maqomimizni inkor etmasligimiz yoki kamaytirmasligimiz kerak va bu buyuk chaqiriqdir. Lekin biz Uning farzandlari va do'stlari ekanligimiz haqidagi ajoyib haqiqatni ham tasdiqlashimiz kerak. Xudo O'z xizmatchilarini sevishi mumkin va sevadi, lekin U, albatta, farzandlari va do'stlarini butun qalbi bilan sevadi. Va U biz uchun eng yaxshisini qilishni niyat qiladi, hatto bu eng yaxshisi biz tanlaganimizdan boshqacha bo'lsa ham.
Dwight L. Moody shunday degan: “Men ko'p yillardan beri bir qoidaga amal qilaman: Rabbimiz Iso Masihga shaxsiy do'st sifatida munosabatda bo'ling. Uning ta'limotlari shunchaki ta'limot emas; ular bizda bor narsadir, U shundaydir.”
Biz qayg'urganimizda, qayg'u bizning hamrohimiz ekanligini tushunamiz; lekin bizning eng buyuk hamrohimiz va eng yaqin do'stimiz Iso. U shunday degan: “Men seni hech qachon tark etmayman va seni tark etmayman” (Ibroniylarga 13:5). Iso bizning ustozimiz va eng yaqin do'stimiz, shuningdek, bizning Najotkorimiz va Rabbimizdir. U bilan bo'lgan munosabatlarimiz - U bilan suhbatlashish va Uni tinglash - biz U bilan vaqt o'tkazganimizda rivojlanadi. Oswald Chambers yozganidek, “Yer yuzidagi eng yaqin do'st Iso Masihga nisbatan soyadir”.
Biz Uning Yuzini Ko'ramiz
Azob-uqubatlar va motamlar haqiqiy va chuqurdir, lekin Xudoning farzandlari uchun ular vaqtinchalik. Bir kuni qayg'u tugaydi. Bu abadiydir. Abadiy quvonch allaqachon yo'lda. Bizning abadiy Do'stimiz Iso aytadi: “U ularning ko'zidagi har bir yoshni artib tashlaydi va o'lim endi bo'lmaydi, motam ham, faryod ham, og'riq ham bo'lmaydi” (Vahiy 21:4). Bu qon to'kilgan Isoning va'dasi.
Shu bilan birga, qalbimiz og'riganda, keling, eng katta tasalli va tinchlik manbai bo'lgan Isoga murojaat qilaylik. “Bu mening azob-uqubatlarimdagi tasallimimdir; Sening kaloming meni tirik qoldirdi” (Zabur 119:50).
The Comfort and Friendship of Jesus in Our Grief
Over the four-plus years my beloved wife Nanci faced cancer, there were many good reports and many bad ones. We rode a roller coaster of emotions throughout her three surgeries, three rounds of radiation, and three rounds of chemo.
I vividly remember the day when the doctor said it was now stage-four cancer that had spread to her lungs. That night we prayed together, and then I went downstairs, got on my knees by the couch, buried my face in my hands, and wept. I poured out my heart to God, begging Him to intervene. I did what 1 Peter 5:7 tells us to do: “Cast all your anxiety on him because he cares for you” (NIV).
Suddenly I felt a presence beside me. I opened my eyes and saw our Golden Retriever Maggie’s front paws next to my hands. She gave me a look of loving concern, licked my tears, and then made a loud mournful sound she had never made before and never did after. I can only describe it as a groan. It startled me.
I thought immediately of Romans 8 which tells us that we groan, the whole creation groans, and God’s Spirit intercedes for us with groanings too deep for words. I realized that three of us were groaning together for Nanci, who we all loved—our God, myself, and our dog. And then I wept more, this time finding great comfort in both my companions.
The God of All Comfort
A year later, I was there when Nanci took her last breath. I felt profoundly sad, yet so privileged to have been her husband and to be there till death did us part. In the over two years now since she relocated to Heaven, her absence has been palpable. I miss her frequent texts about dogs and football and great quotes from Charles Spurgeon and J. I. Packer and others. I miss the sound of her voice and her laughter, always so loud and contagious.
The grief has been difficult. Yet God has been doing a work of grace in my life, bringing me comfort that allows me to go forward without her. (This is greatly helped by the anticipation of one day being with her again in the presence of Jesus!) In Psalm 16:8 David says, “I have set the LORD always before me; because he is at my right hand, I shall not be shaken.” To set God before me is to recognize His presence and constant help.
When a child falls off a bike, she doesn’t need her father to say, “Sweetheart, here’s why it happened—given your speed and the weight of this bike, it couldn’t tolerate that sharp turn and…” No. The child simply wants comfort. We don’t need explanations, most of which we wouldn’t understand anyway. We need “God, who comforts the downcast” (2 Corinthians 7:6). Millions of people, including me, attest to the comfort He has brought them in their darkest hours. “…you, LORD, have helped me and comforted me” (Psalm 86:17).
Joni Eareckson Tada and Steve Estes write in When God Weeps,
God, like a father, doesn’t just give advice. He gives himself. He becomes the husband to the grieving widow (Isaiah 54:5). He becomes the comforter to the barren woman (Isaiah 54:1). He becomes the father of the orphaned (Psalm 10:14). He becomes the bridegroom to the single person (Isaiah 62:5). He is the healer to the sick (Exodus 15:26). He is the wonderful counselor to the confused and depressed (Isaiah 9:6).
Paul says, “[The] God of all comfort... comforts us in all our affliction, so that we may be able to comfort those who are in any affliction, with the comfort with which we ourselves are comforted by God” (2 Corinthians 1:3–4). Often when we are grieving, we think only of receiving comfort, not giving it. There are times in grief when receiving needs to be our sole focus. But when God comforts us, we are enabled to also use that same comfort to console others.
While He pours out His comfort to us directly by a ministry of His Holy Spirit, God is also fond of using other people to comfort us. I have experienced this through my friends and family members. There is great pleasure in both giving and receiving comfort in God’s family. It’s fulfilling to be His instrument, and that’s a source of comfort as well.
The Friendship of Jesus
Jesus says, “No longer do I call you servants…but I have called you friends” (John 15:15). This stunning truth has become a deep daily comfort to me. Ever since I came to know Jesus as a teenager, I’ve had a friendship with Him; but it really hit home when my second best friend, Nanci, was no longer here for me. While other friendships have helped, nothing has meant more to me than the friendship of Jesus. It still does. Every day.
I have never felt closer to Him than I do now. I tell myself that Nanci now lives with her best friend and mine. And I am experiencing and sensing His presence with me every day. At her death, neither of us lost our best friend. He is still with both of us, even though we are not yet reunited.
That Jesus truly is and wants to be our friend is a revolutionary concept to many Christians. True, we should never deny or minimize the fact that we are God’s servants, and that itself is a high calling. But we should simultaneously affirm the wondrous fact that we are His children and friends. God can and does love His servants, but He certainly loves wholeheartedly His children and His friends. And He intends to do His best for us, even when that best takes a different form than we might have chosen.
Dwight L. Moody said, “A rule I have had for years is to treat the Lord Jesus Christ as a personal friend. His is not a creed, a mere doctrine, but it is He Himself we have.”
As we grieve, we find that grief itself is a companion; but our greater companion and closest friend is Jesus. He has said, “I will never leave you nor forsake you” (Hebrews 13:5). Jesus is our mentor and best friend, as well as Savior and Lord. Our relationship with Him grows as we spend time with Him—talking and listening to Him. As Oswald Chambers wrote, “The dearest friend on earth is a mere shadow compared to Jesus Christ.”
We Will Behold His Face
Suffering and weeping are real and profound, but for God’s children, they are temporary. One day, grief will end. Forever. Eternal joy is on its way. Jesus, our forever friend, “will wipe away every tear from their eyes, and death shall be no more, neither shall there be mourning, nor crying, nor pain.” This is the blood-bought promise of Jesus.
In the meantime, when our hearts ache, let’s turn to Jesus, our greatest source of comfort and peace. “This is my comfort in my affliction, that your promise gives me life” (Psalm 119:50).
